الهی ، سوالی دارمت ، من را جوابی ده
دل من را از این قربت رهایی ده
زمین را ، آسمان را ، کهکشان را
گواهی کن ، به من لیکن جوابی ده
دلم آشوب و ذهنم شد پریشان
مرا یک دم از مهنت کن آسان
جوابی ده که دل آرام گردد
از این وضع پریشانی رها گردد
جواب تو مرا آسایش روح است
مرا تسکین درد و مرهم روح است
صدایم را شنیدی بار الهی ؟
سوالم را نگفتی پاسخ اما !
چرا ما را بد این سان آفریدی ؟
چرا آخر تو انسان آفریدی ؟
چه هستم ، از کجا هستم ، پی چی
در عالم وجودم هست ، گویی ؟
ندا آمد شنو ای بنده ی من
تو ای والاترین اندیشه ی من
تو را من زان سبب این گونه خلقم
که باشی در زمین نایب به حقم
تو مختاری ، تو آزادی چه باشی
در آخر هرچه هستی هر چه باشی
تو را با عشق در آغوش گیرم
و از درد زمین بیرون گیرم
------------------------------------
شاعر : علیرضا بیات
